- vadatus
- vădor, ātus ( inf. vadarier, Plaut. Aul. 2, 4, 40), 1, v. dep. a. [1. vas]; jurid. t. t., to bind over by bail to appear in court: Sa. Vadatur hic me. Poe. Utinam vades desint, in carcere ut sis, Plaut. Pers. 2, 4, 18:
postulat, ut sibi liceret milvom vadarier,
id. Aul. 2, 4, 40:neque vadari amplius neque vadimonium promittere... hominem vadari,
Cic. Quint. 6, 23; cf. id. ib. 19, 61:(Apronius) cum ex Leontino usque ad Lilybaeum aliquem vadaretur,
id. Verr. 2, 3, 15, § 38: tot vadibus accusator vadatus [p. 1952] est reum, Liv. 3, 13, 8:jamque vadaturus, lecticā prodeat, inquit,
Ov. R. Am. 665:casu tunc respondere vadato Debebat (= ei, qui eum vadatus erat, vadimonio obligaverat),
Hor. S. 1, 9, 36.► vădātus, a, um, in pass. signif. (prop. bound over to appear in court; hence, transf., in gen.), bound, pledged, engaged to do any thing (ante- and postclass.): vadatus = obstrictus vel sub fidejussione ambulans;sicut Fenestella ait: apud quem vadatus amicitiae nodulo tenebatur,
Fulg. Expos. Serm. Ant. p. 567:ita me vadatum amore vinctumque attines,
Plaut. Bacch. 2, 2, 3: trico, Lucil. ap. Non. 8, 24:memineris mihi reliqua vitae tuae curricula vadata,
devoted, App. M. 11, p. 259, 40; Pac. Pan. Theod. 17.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.